Rozdział 3 Oturnia

Słowo od autorki:

Cały rozdział jest opisem wydarzeń jakie miały miejsce jeszcze przed przylotem na Oturnię. Ma nakreślić powód ucieczki z Ziemi.

...............................................................................................................

“Jestem absolutnie przeświadczony, że żadne bogactwo świata nie zdoła przyczynić się do postępu ludzkości, nawet gdyby znalazło się w rękach człowieka szczerze oddanego tej sprawie. Jedynie przykład dany przez wielkich, nieskazitelnych ludzi może doprowadzić nas do wzniosłych idei i szlachetnych czynów. Pieniądze odwołują się wyłącznie do egoizmu i zawsze wystawiają tego, kto je posiada, na pokusę nadużyć. Czy ktokolwiek może sobie wyobrazić Mojżesza, Chrystusa czy Gandhiego z workiem pieniędzy jak Carnegie?”

Albert Einstein

To jak rozwijała się cywilizacja ludzi, już dawno dawało do myślenia wielkim tego świata. Nie trudno było zauważyć, jeśli się oczywiście chciało, że dążymy do samozniszczenia. Albert Einstein powiedział kiedyś: “Nie wiem ja­ka broń będzie użyta w trze­ciej woj­nie świato­wej, ale czwar­ta będzie na ki­je i kamienie.” Człowiek ten żył na przełomie XIX i XX wieku i już wtedy zapowiedział to co miało miejsce na początku XXII wieku. W roku 2010 świat przyspieszał gwałtowniej, a ludzie chcieli coraz więcej i więcej. Ziemia nie była studnią bez dna, to też zapasy surowców bardzo się uszczupliły. Statki kosmiczne, które umożliwiały transport potrzebnych surowców z innych planet rozwinął się w zaskakującym tempie.  Szukano sposobu, jak można by dostosować inne z planet do życia dla ludzi. Wielu się temu sprzeciwiało, tak duża interwencja mogła mieć fatalne skutki. Wyścig jednak ciągle trwał. Coraz więcej z państw łączyło się we wspólnych interesach utrudniając jednocześnie innym zjednoczonym wzmacnianie swojej potęgi. Pieniądz chyba nigdy nie miał takiej potęgi, a ten miał więcej do powiedzenia, im większą armią, złożem czy też władzą nad innymi miał w swojej kieszeni. Mówiono: “pieniądz to władza, a kto ma władze ten ma wszystko”. Wielkie miasta rozbudowywały się kosztem tych mniejszych. Jedną z potęg było królestwo KAGE ze stolicą w mieście Konoha. Rządy w tych trudnych czasach przypadły wówczas głową dwóch wspaniałych rodów: Uchiha oraz Hyuga. Oboje byli bardzo mądrymi władcami i widząc trudny czas, jaki przypadł im, ze spuszczonymi głowami sami przed sobą przyznawali, że nic dobrego z tego nie będzie, a prędzej czy później i tak wszystko runie, a oni stracą tych, których kochają najbardziej. Nie mogąc pogodzić się z tym co w ich mniemaniu nadejdzie w niedługim czasie, postanowili zrobić wszystko co w ich mocy, aby zapewnić przyszłość swoim dzieciom.

W tajemnicy przed innymi krajami prowadzili badania kosmiczne mające na celu odnaleźć miejsce, gdzie człowiek mógłby osiąść. Pod pretekstem budowy statku kosmicznego przeznaczonego dla celów wycieczkowych, budowali jak to sami żartobliwie nazwali “arkę początku i końca”. Gdy dzieło ich życia zostało ukończone wezwali do siebie swoich starszych synów i zdradzili sekret.

- Ależ tato, jak to mamy się wszystkim zająć w waszym imieniu? - Hiashi nie bardzo mógł uwierzyć w to co słyszy, albo nie zrozumiał tych słów.

- Hiashi, nasze miejsce jest tutaj. Chodź byśmy chcieli, nie jesteśmy w stanie zbudować statku, który przewiózłby wszystkich ludzi z Kage. Wielokrotnie Ci powtarzałem, że kapitan statku zawsze opuszcza jako ostatni okręt, dlatego ja muszę tu pozostać, za to was młodzi wspólnie mianujemy kapitanami Arki - i zaśmiał się radośnie. Było już wyraźnie widać zmęczenie na jego twarzy. Teraz jednak w oczach bardziej gościł smutek, a zarazem szczęście i duma.

Młody Hyuga patrzył z niedowierzaniem. Jak to w ogóle możliwe, aby z twarzy jednego człowieka biły tak sprzeczne odczucia. Ton ojca był na tyle stanowczy, że jakikolwiek sprzeciw nie wchodził w rachubę.

Starszy Uchiha spoglądał na syna, ale ten miał spuszczoną głowę i nie wiele można było z niej wyczytać, to też sam czekał aż coś powie. Odezwał się w końcu.

- Prośba twa jest mi wybitnie nie na rękę, ale spełnię ją jak na posłusznego syna przystało. - podniósł głowę z uśmiechem na twarzy, chodź wielki gul stał mu w gardle, a słowa były wypowiadane tonem nienaturalnym. Nagle posmutniał. - Zrobię to dla Itasia. Może dzięki temu dam mu szanse na dzieciństwo, które chciałbym aby miał i którego ja nie miałem.

Ojciec podszedł do niego z uśmiechem na twarzy i poklepał po ramieniu.

- Obyś dał mu to, czego ja nie mogłem dać tobie - Był dumny z syna.

Po miesiącu wszystko było już dopięte na ostatni guzik, czekano już tylko na sygnał. Lista wszystkich, którzy mieli bilet wstępu na pokład była ogromna. Hyuga popatrzył na przyjaciela i rzekł.

- Gdybym mógł, zbudowałbym tyle okrętów ile by się dało i zabrał stąd wszystkich.

- W zasadzie twoje marzenie w połowie się spełniło. Zbudowaliśmy tyle ile się dało z tego co posiadamy, daliśmy im tyle pożywienia ile się dało, tak aby nie zagłodzić tych którzy tu pozostali.

- Wierzysz w to, że nie popełniliśmy po drodze błędu? - Spojrzał łagodnie w czerń oczu towarzyszącego mu starca.

- Staram się z całych moich sił nigdy w to nie wątpić, bo jeśli choć raz bym zwątpił, nie pozwoliłbym wsiąść na arkę tym, których miłuję ponad wszystko. - Tajima Uchiha był wyjątkowo mądrym człowiekiem, a to zawsze dało się odczuć w jego wypowiedziach. Każda jego decyzja była przemyślana i w jakimś celu. Widział dużo więcej niż inni i podejmował słuszne decyzje w ważnych kwestiach. Jedynie gdy w grę wchodziły głębokie uczucia do kobiety, jego decyzje nie zawsze były szczęśliwe. Za czasów młodości zgrywał niedostępnego. Znajomi jego wiedzieli jednak, że bardzo lubił żartować i nie jeden numer wywinął, a towarzyszył mu zawsze Hyuga. - A jak znosi to piękna Nae?

W tym momencie uśmiech pojawił się na twarzy przyjaciela.

- Pierwszy raz w naszym domu zapanował spokój. Od tygodnia się nie odzywa, czasem podkładam jej lusterko pod nos… sprawdzam, czy jeszcze oddycha. Od przeszło 20 lat nie mogłem się doprosić o chwile spokoju od tego jej wiecznego trajkotania i kąśliwych wypowiedzi, a teraz jak ręką odjął - spojrzał w dal zamyślony - A jak Kurotsuchi Uchiha?

- Pewnie dziś rano wychodząc tutaj widziałem ją po raz ostatni. - Westchnął, po czym milczał jeszcze chwilę. - Dała mi ultimatum, albo wycofam się z tego, albo zniknie z mojego życia i już nigdy więcej się nie pojawi.

W pomieszczeniu zapanowała na jakiś czas cisza.

- Kiedy statek zniknie z radarów?

Hyuga zamyślił się chwile.

- Za 1,5 miesiąca. Namikaze ma tego dopilnować. Poinstruował Minato co i jak ma zrobić. Gdy włączy impuls okręt zniknie z radarów i nikt nie będzie w stanie ich wyśledzić. Wtedy wprowadzą wszystkich w stan hibernacji i odbiją w dobrą stronę. Jak wszystko pójdzie dobrze, a zaklinam te straszne czasy, aby nic nie pokpiło sprawy, to nowy rok powitają na Oturni.

- Szkoda, że nie mogliśmy ich pożegnać tak jak by należało.

- Szkoda...