Rozdział 35 Wanduli Delerien

Ivi przyglądała się chwilę odchodzącej wojowniczce.

- Wiesz o czym ona mówiła? - Choć nie skonkretyzowała do kogo kieruje swoje pytanie, to Mad wiedziała, że na jej odpowiedź czeka.

- Moja wiedza jest uboga w tej kwestii.

- Czyli coś wiesz. Kim jest Wanduli Delerien?

- To rzadko spotykany styl, który można przetłumaczyć jako machający wojownik.

- Machający wojownik? Na czym polega ta technika? Jakim rodzajem broni się posługuje?

- Pewnie niedługo się dowiesz. Temari wie więcej ode mnie. Ja nawet nie wiem jak ona rozpoznała w Hinacie nosiciela umiejętności Wanduli Delerien.

- Ktoś jeszcze ma takie predyspozycje jak Hinata?

- Jedna osoba ze stróżujących wojowników i podobno jego opiekun.

- Kto?! - Wypowiedź przyjaciółki była dla niej jasnym sygnałem. Nie powiedziała od razu, więc nie zamierza jej tego zdradzić tak z marszu.

- Kto to wie? - Mad położyła się na ziemi i oddała błogiemu lenistwu. Tak to przynajmniej wyglądało z zewnątrz. W rzeczywistości dokładnie śledziła co się dzieje we wiosce. Wiedziała gdzie udała się Temari i że teraz we dwójkę idą w stronę arsenału zgromadzonej broni. Nie zdziwiło ją też, że w ich stronę powędrowały dwie pary stóp. Skąd to wiedziała? Zawdzięczała to swoim zwierzakom. Nie posiadała jednego pupila, a całą gromadę małych gryzoni mieszkających pod powierzchnią ziemi. Dzięki nim wiedziała jak iść, aby nikogo nie spotkać, oraz potrafiła szybko kogoś znaleźć na terenie wioski i nie tylko to.

- Nie lekceważ mnie! Powiesz po dobroci kogo masz na myśli, czy mam użyć silniejszych argumentów?

Mad olała jej groźbę.

O nie, takich rzeczy nie można pozostawić tak po prostu! Wskoczyła na nią okrakiem. Obie mierzyły się groźnym spojrzeniem, choć bardziej zdawały się rozbawione. W końcu Ivi postanowiła zastosować swoją najcięższą amunicję. Na jej twarzy pojawiła się błagalna mina, którą mogłaby skruszyć najtwardsze serce.

- Temari już tu idzie. Nie jest sama, więc za chwilę dostaniesz odpowiedź. - Musiała coś odpowiedzieć, bo ten słodki wzrok potrafił wyciągnąć od niej masę informacji.

- Mam nadzieję, że to nie będzie nikt, kogo wolałabym nie oglądać.

Życzenie Ivi nie było do końca spełnione. Wojownik jaki stanął przed Hinatą był lubiany i szanowany, ale za wesołą trzpiotką nie przepadał i jakoś szczególnie tego nie ukrywał. Hyuga przełknęła ślinę i uważnie przyglądała się mężczyźnie. On kazał jej pokazać to, co widziała Temari. Czuła się o wiele bardziej zawstydzona i pokaz przy drugim podejściu nie wyszedł jej tak dobrze jak poprzednio. Kankuro podszedł do niej, dokładanie obejrzał jej dłonie, a później namacalnie zbadał mięśnie ramion. Ostrzegł ją, że na jakiś czas przejmie kontrolę nad jej ciałem, a ona ma się nie opierać. Hinata poczuła jak porusza się niezależnie od swojej woli. Podskoczyła trzy razy w miejscu, wykonała kilka zamachnięć dłoni, po czym bardzo sprawnie złapała zawiniątko rzucone przez przyszłego wodza. To z niego wyciągnęła linkę zakończoną z każdej strony kulami wielkości zaciśniętej pięści.

- Od tej pory to będzie przedłużenie twoich dłoni. Zaczniesz od nauki kontroli obrotów. - Nie miał wątpliwości, że jego siostra się nie pomyliła. Nie zakładałby, że jakiś człowiek może wykazywać predyspozycje tak rzadko występujące, ale Elena w teorii mogłaby znacznie różnić się od innych ludzi.

- Co to znaczy? - Zapytała, chcąc coś w końcu zrozumieć.

- Że masz się nauczyć kręcić tym. - Wskazał na trzymany w jej dłoniach przedmiot. - Pokaże ci od czego masz zacząć, a później dam ci inne wskazówki.

Przytaknęła, choć cała sytuacji nie wydawała jej się ani łatwa, ani czytelna. Kankuro korzystając ze swoich umiejętności, kontrolował ciało Hyugi, mogąc jej zademonstrować na jej przykładzie, jak powinny wyglądać prawidłowe treningi. Dla niej to było zbyt dużo na raz, ale starała się zapamiętać postawę jaką przyjął, intensywność użytej siły i sposób którym mężczyzna kontrolował wirujące kule. Gdy skończył, przerwał połączenie i kazał jej samej spróbować. W jej mniemaniu nie szło jej zbyt dobrze. Myliła się, a każdy zły ruch skutkował bolesnym kontaktem kuli z ciałem. Kankuro jeszcze przez jakiś czas uczestniczył w treningu dziewczyny. Od czasu do czasu dawał jej wskazówki. Nie mówił zbyt wiele, bo z doświadczenia wiedział, że przy takiej umiejętności liczy się wyczucie, a nie da się go inaczej wypracować, niż wytrwałością i uporem. Potrzebny jest też czas, który sama poświęci.

- Ćwicz codziennie, a ja będę od czasu do czasu sprawdzał twoje postępy i dawał ci wskazówki w dalszym rozwoju umiejętności.

- Dziękuję.

Już na samym początku zastanawiała się, czy nauka walki ma sens. Gdy ojciec zmuszał ją do brania udziału w zajęciach, nienawidziła tego. Postawiła się i o dziwo udało jej się przekonać Hiashiego, że to bez sensu w jej przypadku. Pewnie wiedział od jej nauczycieli, że się nie nadaje, ani nie wykazuje jakichkolwiek predyspozycji do walki. Była wtedy bardzo zadowolona. Teraz nie wiedziała czy żałować, czy też dalej trzymać się twardo swoich poglądów na ten temat. Nie miała też pojęcia jak zdobyć odpowiedź. Ivi tłumaczyła jej, że chcąc wychodzić na wyprawy za teren wioski, musi wiedzieć jak się bronić. Pragnęła poznawać Oturnię, ale walka? Wędrując z Naruto i Sasuke nie dostrzegła momentu, w którym użycie broni byłoby potrzebne. Goro uczył ją o zwierzętach i z tego co tłumaczył, to większość jest niegroźna, jeśli się ich nie sprowokuje.

Nim przyszły wódz odszedł, odważyła się zadać mu pytanie. W jakimś sensie jego sytuacja podobna jest do jej, więc chciała poznać jego opinię.

- Kankuro, czy ty również uważasz, że powinnam uczyć się walczyć?

Spojrzał na nią i zmierzył chłodnym wzrokiem.

- Dlaczego to mi zadajesz takie pytanie?

- Ivi tłumaczyła mi, że muszę umieć się bronić. Rozumiem jej sugestię, ale chciałabym poznać też twoje zdanie. - Spuściła głowę tuż po tym jak odpowiedziała. On bardzo ją krępował. Możliwe, że w przyszłości to się zmieni.

- Jaką chciałabyś usłyszeć odpowiedź od osoby takiej jak ja? Szkolę się całe życie i choć posiadam duże umiejętności, to ciągle nie przestaję trenować. Robię to, by mieć pewność, że gdy coś zagrozi tej wiosce, to zrobię wszystko co w mojej mocy, aby ją ochronić. Zamiast pytać się mnie, czy powinnaś uczyć się walczyć, zapytaj samą siebie, co jest ważne dla ciebie.

Kankuro mierzył się chwilę ze wzrokiem Hinaty. W końcu skinął jej głową i odszedł. Była tak zaskoczona, że nie odwzajemniła gestu. Nie przyzwyczaiła się jeszcze na tyle, aby to było dla niej czymś normalnym. W głowie cały czas zastanawiała się nad słowami machającego wojownika. Co jest dla niej ważne? Nie chciała walczyć, bo nie widziała takiej potrzeby jako Hinata Hyuga. Teraz jest daleko od Konro i ojca. Jej życie się zmieniło. Od dziecka przygotowywano ją na zostanie reprezentantką rodu Hyuga. We wiosce jej dawna pozycja nie ma żadnego znaczenia. Nie będzie tu rządzić, tylko musi się dostosować. Jako człowiek ma znikome szansę na dołączanie do grupy oświeconych. Oznacza to, że może stać się wojownikiem, albo kimś ze zdolnościami pomiędzy. Jeśli pójdzie na łatwiznę, rezygnując że szkolenia, to stanie się nikim. Na to nie mogła pozwolić. Postanowiła, że będzie podążać podobną drogą do Kankuro. Będzie się szkolić, aby móc obronić innych. Pewna swoich postanowień, oplotła sznurek wokół dłoni i stanęła w postawie, jaką pokazał jej przyszły wódz. Postanowiła trenować, aby móc chronić wszystkie ważne dla niej osoby i nie tylko. Koniec z nieporadną Hinatą, która zdana jest na innych!

Kankuro odchodząc zatrzymał się przed Ivi. Spojrzał jej w oczy i przekazał myśli. Dziewczyna nie od razu spostrzegła o co mu chodzi. Gdy odczytała cały przekaz, odetchnęła ciężko.

- Nic na to nie poradzę. - Odpowiedziała mu ze zrezygnowaniem. - Ona dowie się jako pierwsza, gdy tylko jego stopa postanie we wiosce. Nie zatrzymasz jej, zwłaszcza, że od dwóch tygodni go wyczekuje.

Jego ostatni przekaz mówił: "Zrób to, co dasz radę." Ivi wiedziała, że nic nie poradzi. Jakakolwiek próba powstrzymania przyjaciółki, była bez sensu. Kankuro pewnie też to wiedział, ale nawet on nic nie poradzi.

Następnego dnia Ivi zabrała Hinatę na skraj wewnętrznej części wioski. Usiadły na przeciwko siebie.

- Chciałabym dziś poprowadzić twoją lekcję tutaj. Zaczniemy od nauki języka tubylców. Na początek kilka prostych słów.

- Dobrze. - Hinata cieszyła się na myśl, że pozna gwarę jaką porozumiewa się całą wioska.

Siedziały tak koło godziny. Gdy Ivi zaczęła wyłapywać interesujące ją myśli, zwróciła się do przyjaciółki.

- Wczoraj tłumaczyłam ci, że ważne jest poznanie swoich mocnych i słabych stron. Mam nadzieję, że pamiętasz moje słowa.

- Oczywiście. - Odpowiedziała jej uśmiechnięta Hyuga.

- To dobrze. Dziś chciałabym rozwinąć ten temat. Otóż jak dobrze wiesz, umiejętne wyszkolenie mocnych stron, daje duże szanse na wygraną nawet słabszym osobom. Przykładowo. Ja nie jestem zbyt silna, ale gdyby udało mi się rozproszyć przeciwnika do tego stopnia, że straciłby swoją czujność, to mogłabym odczytać jego myśli. W takiej sytuacji dałabym radę przewidzieć jego ruch i uniknąć ataku. Jest też szansa, że mogłabym przeprowadzić kontrę i obezwładnić silniejszego od siebie. Zasada brzmi dość łatwo, ale wiadomo, że gdy stajesz do walki, to często nie wiesz jakie są zdolności przeciwnika. Nawet tutaj, we wiosce tak jest. Wojownicy trenują wspólnie tylko do pewnego momentu. Później grupa się dzieli często na dwuosobowe zespoły i doskonali swoje techniki w zaufanym gronie. Gdy przychodzi dzień górowania mniejszego słońca we wiosce odbywa się święto wojowników. Wtedy każdy ma okazję zobaczyć namiastkę umiejętności naszych siłaczy. No, ale w sumie to odbiegłam nieco od tematu. Zmierzam do tego, że tak jak często ukrywa się swoje nieprzeciętne zdolności, aby móc zaskoczyć przeciwnika w odpowiednim momencie, tak jeszcze ważniejsze jest, by nie dać odkryć innym  swoich słabości. Jeśli ktoś dowie się, że boisz się pełzających stworzeń, albo że ciosy z dołu sprawiają ci problem, to możesz mieś spore problemy. - Zauważyła jak Hinata otwiera usta. Domyśliła się co może chcieć powiedzieć. - To był tylko przykład, nie mówię, że to tyczy się bezpośrednio ciebie. Jesteśmy tutaj, bo chciałabym pokazać ci skrajny przypadek ludzkiej słabości.

- Skrajny przypadek? - Hyuga zdziwiła się. W jej głowie zaczęły kłębić się myśli. W pierwsze chwili zakładała, że chodzi o nią, ale wyraz twarzy młodszej z dziewcząt sugerował coś innego.

- Tak. - Ivi westchnęła ciężko i złożyła dłonie. - Jak by tu zacząć? Chodzi mi o to, że czasem zdarza się, że ktoś wydaje się wręcz doskonały. Jednak nawet taka osoba może mieć swoją piętę Achillesa. Bywają słabości, które czynią nas bezsilnymi, zmieniają tak bardzo, że w ich obliczu stajemy się bezsilnymi i podatnymi na zranienie. Spójrz tam! - Dłonią wskazała coś za plecami Hinaty.

Do wioski wchodziły trzy osoby. Dwójka należała do tubylców. Ludzka kobieta w tym gronie prezentowała się wyśmienicie. Długi, blondwłosy kucyk kończył się na linii pośladków. Trzpiota na ucho Eleny wyszeptała, że to Ino, jej współlokatorka, z którą do tej pory mieszkała Sakura. Oznacza to, że od dzisiejszej nocy w jej pokoju przybędzie nowa osoba. Dziewczyna wyglądała na zmęczoną i lekko podenerwowaną, a mimo tego jej uroda przewyższała większość kobiet jaką spotkała Hinata. Koło niej szedł wysoki i barczysty mężczyzna z uśmiechem, rozglądający się wkoło. Wydawało się, że kogoś szukał w tłumie. W rzeczywistości rozglądał się, bo taki już po prostu był, zawsze czujny. Na przedzie pochodu maszerował czerwonowłosy wojownik. Zdawało się, że jest znacznie młodszy od reszty, choć nie odstawał wiekowo od swoich towarzyszy. Po nim nie było widać zmęczenia, a jedynie znużenie i obojętność. Nawet przez chwilę nie spojrzał w bok. Dało się odczuć, że zmierza w konkretnym celu. Hinata powiodła wzrokiem w kierunku, do którego kierowała się grupa przybyłych. Ich celem bez wątpienia był Kankuro, który czekał kilkadziesiąt metrów dalej. Zanim do niego dotarli, z tłumu wyłoniła się Mad i od razu rzuciła się na szyję czerwonowłosego mężczyzny. Przez chwilę Hyuga zastanawiała się, czy aby dobrze widzi. Dziewczyna uwieszona na szyi wojownika ani trochę nie przypominała samej siebie. Była uśmiechnięta i zapatrzona w niego jak w obrazek.

- Skrajny przypadek. - Wyszeptała Ivi. Później mówiła już normalnie. - To Gaara. Jest młodszym bratem Kankuro i Temari. On jest jedyną słabością Mad, ale na tyle silną, że bez wątpienia mógłby być jej zgubą. Mad, którą poznałaś, nie istnieje, gdy on jest obok.

Nie można było się nie zgodzić ze słowami Ivi. Wojowniczka wyglądała jak po przejściu metamorfozy. Gaara nie zmienił swojego obojętnego wyrazu twarzy. Zdawało się, że kompletnie lekceważył osobę wiszącą na nim.

- To znaczy, że słabością może być drugi człowiek?

- Owszem, choć w przypadku Mad, to bardziej mowa o słabości do czerwonych włosów, niż do drugiej osoby.

Jakby na potwierdzenie słów przyjaciółki, Mad wplotła palce w kosmyki Gaary i zaciągnęła się ich zapachem. Była niemal, że jego wzrostu, dzięki czemu miała łatwy dostęp. Wojownik próbował ją od siebie odsunąć, ale to nie było proste. Dopiero Kankuro zdołał ją nieco pohamować swoimi zdolnościami. Choć każdy był przyzwyczajony, do takiego zachowania wojowniczki, to i tak uśmiechy mieszkańców wioski były dowodem na to, że śmieją się z zachowania tej dwójki.

- Czy oni są parą? - Hinata zwróciła się do Ivi.

- Nie. On cały czas trzyma ją na dystans. Sytuacja zmienia się, kiedy Gaara jest pijany. Wtedy zachowują się jakby byli ze sobą.

- Czyli, że tylko wtedy kiedy się napije, to odwzajemnia jej uczucia?

- Tego nie powiedziałam. - Ivi skrzywiła się lekko. - Jak się napije, to jej nie odtrąca, odwzajemnia pocałunki, a czasem nawet ściąga spodnie i przystępuje do ataku.

- To przykre.

- Jej to wystarcza, a ja mam nadzieję, że Gaara kiedyś zrozumie, jak wielkie ma szczęście, że interesuje się nim ktoś taki jak Mad. To najwspanialsza osoba jaką znam. Za tych, których kocha oddałaby życie z uśmiechem na ustach. Nigdy się nie poddaje, bez względu na to, jak jest ciężko. Mogłabym mówić o niej godzinami. - Spojrzenie przykuła do osoby, o której opowiadała. - Czasami tak bardzo bym chciała, aby pojawił się ktoś, kto wybiłby jej z głowy rudzielca. Kiedyś nawet podejrzewałam, że swoją postawą wojowniczki imponowała Kankuro. Nie przepadam za nim, ale jestem pewna, że nie byłby dla niej taki zimny, jak Gaara. Tyle, że ten mądrala ma zostać wodzem, a ojciec pewnie nie pozwoli mu połączyć się z ludzką kobietą.

- Kankuro nie sprzeciwił się nigdy ojcu, prawda? - Hinata zastanawiała się czy to dobrze, że jest taki oddany rodzinie. Jeśli tak, to oznacza, że potępiłby jej zachowanie. Może doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że uciekła i dlatego czasem wypowiada słowa, które ją ganią za to co zrobiła.

- Potrafisz dodać dwa do dwóch. Kankuro postąpi tak, jak przykaże Rasa. Ciekawa jestem jak zachowa się za rok, gdy sam stanie się wodzem i wtedy to on będzie podejmował decyzje.

W głowie Hinaty od razu pojawiła się odpowiedź: O ile będzie miał coś do powiedzenia. To może odróżniać ją od Kankuro. Ona nawet po objęciu tak ważnego stanowiska, jakie było jej pisane i  tak miała być więźniem. Czy gdyby Kankuro był w takiej sytuacji jak ona, to postąpiłby tak samo? A może nawet w tak beznadziejnej sytuacji dalej słuchałby rozkazów ojca?

Ino nie była zadowolona z nowej lokatorki. Złość, jaką odczuwała do Sakury potwierdzała, że medyczka maczała palce w zakwaterowaniu Hinaty w ich pokoju. Blondynka była tak bardzo zmęczona, że od razu położyła się spać. Ona nie dysponowała tak dobrą kondycją jak dwójka tubylców w którymi była na wyprawie, a oni wcale jej nie oszczędzali. O ile jeden z nich zwolniłby, bądź robił więcej postojów z jej względów, o tyle Gaara nie chciał nawet o tym słyszeć. Był ich dowódcą, a oni nie mieli wyboru. Musieli grzecznie słuchać, albo oddzielić się od niego, co źle byłoby widziane przez wodza. Dlatego Hinata nie zdążyła poznać swojej współlokatorki, zanim blondynka pogrążyła się we śnie. Ivi udzieliła Hyudze sporo wskazówek dotyczących niedawno przybyłej dziewczyny. Najważniejsza głosiła, aby unikać jej jak ognia, gdy ma okres. Druga ostrzega przed spoufalaniem się z Kibą w jej towarzystwie. Ino łatwo się obrażała, a na tym cierpiał wyłącznie jej chłopak, dlatego dla jego dobra lepiej zachować dystans. Trzecia ostrzegała przed ciętym językiem kobiety. Choć piękna, to zawsze chciała mieć ostatnie słowo, dlatego potrafiła dopiec do żywego. Po usłyszeniu jeszcze paru ostrzeżeń, Ivi podsumowała swoją wypowiedź.

- Mimo jej charakteru, to gdyby nie przyjaźniła się z Sakurą, to myślę, że bardzo bym ją lubiła.

Te słowa dawały nadzieje, że nie będzie tak źle.

Tej nocy Hinatę ponowie męczyły koszmary. Ostatnio najczęściej śnił jej się Obito. Kimase wymierzał mu baty, a ona nie mogła zamknąć oczu. Widziała tą scenę wiele razy, a mimo tego, zawsze cierpiała tak samo. Jedynie zakończenia się różniły. Dziś, gdy Obi podnosił głowę, to nie jego twarz pojawiła się tuż przed jej oczami. Itachi spoglądał na nią nieprzytomnym wzrokiem. Po nogach i dłoniach spływała mu krew. Klatkę piersiową pooraną miał bliznami, a czarne kosmyki sterczały w różne strony. Patrząc na ten przerażający widok, zrobiło jej się go żal.

- Itachi.

Wypowiedziała jego imię, zanim zdążyła się powstrzymać. Dłonią zasłoniła usta, a powieki mocno zacisnęła. Choć to był tylko sen, a ona nie miała już żadnych wątpliwości, to błagała w myślach, żeby tylko jej nie zauważył. Cisza trwała wystarczająco długo, aby nadzieja mogła być prawdą. Otworzyła oczy, lecz wokół niej panowały ciemności, w których kompletnie nic nie dało się dostrzec, nawet własnych dłoni.

- Hinata... - Mrożący krew w żyłach szept rozległ się za nią.

Odwróciła się, ale nikogo nie zauważyła.

- Odnajdę cię.

Po skórze przeszły ją ciarki. O ile mogła mieć wątpliwości do kogo należał wcześniejszy głos, o tyle teraz była pewna z czyich ust się wydostał. Rękoma młóciła powietrze, chcąc natrafić dłonią na cokolwiek. W końcu poczuła ciepły materiał. Wytężyła swój wzrok, aby dostrzec co trzyma. Wyglądało to tak, jakby zaczęła podnosić się kutyna. W rzeczywistości stała przed nią postać w czarnym płaszczu. Gdy mężczyzna zaczął podnosić głowę, kaptur powędrował do góry, odsłaniając twarz. Pomimo wszechogarniającej ciemności, doskonale widziała, jak czarne oczy twardo gapią się na nią. Tym razem jego wzrok był przytomny i czujny. Kąciki ust się uniosły, a ona z trudem powstrzymywała się od wpadnięcia w panikę.

- Tu jesteś.

Dwa słowa, które przelały czarkę szaleństwa. Hinata wyrwała się ze snu krzycząc. Macając ręką ścianę, cofała się do tyłu. Chciała uciekać, ale nie myślała na tyle przytomnie, aby wiedzieć gdzie i jak. Sasuke wpadł do pokoju i szybko do niej podbiegł. Miał spory problem z uspokojeniem dziewczyny. Sakura wstała i podeszła bliżej, ale nawet ona nie miała pojęcia jak zapanować nad sytuacją. Ino jak tylko usłyszała krzyk, zerwała się i złapała za broń wypatrując wroga. Doznała szoku, zdając sobie sprawę z tego co, a raczej kto jest przyczyną zamieszania. Westchnęła ciężko, odłożyła oręż i położyła się na łóżku. Poduszką zastawiła uszy, mając nadzieję, że jak najszybciej wrzaski ustaną. Gdy jej prośba została spełniona, podniosła się, oparła dłonie o biodra i z irytacją przemówiła.

- Co to u licha ma być? Tak jest każdej nocy, czy specjalnie dla mnie to przedstawianie?

- Zazwyczaj wygląda to podobnie. - Sakura odpowiedziała jej ze skruchą w głosie.

- Nie no, to chyba jakieś żarty. Przydzieli nam ją za karę czy co?

- Na życzenie twojej piapsiuły. - Sasuke odburknął. - Przeszkadzało jej, że Hinata śpi w moim łóżku.

- No nie wierzę! Mi to nie przeszkadza, więc bądź tak miły i zabierz ją z powrotem do siebie. Jak się nie wyśpię, to zrobię z was taką sieczkę, że nikt was nigdy nie pozbiera.

- Przepraszam. - Drżący głos należał do sprawczyni całego zamieszania. Sasuke przytulał ją do siebie i głaskał po głowie.

Ino przyglądała się dziewczynie. Widząc jej rozdygotane ciało, spuściła z tonu.

- Dobra, jest jakiś sposób, abyś tak nie krzyczała po nocach?

- Zrobię jej napar. - Sakura zgłosiła się na ochotnika.

- To nie pomoże i dobrze o tym wiesz. - Sasuke odburknął.

- A co pomaga? - Ino miała pewność, że sporo ją ominęło. Sam fakt, że brunet jest w ich pokoju, jest czymś niezrozumiałym.

- Moja obecność. - Przy tych słowach mężczyzna popisał się drwiącym uśmieszkiem.

- Dobra, więc ty zostajesz i głaskasz, czy co tam chcesz robić z nową, aby nie wrzeszczała. Sakura daj mi coś do zatkania uszu, bo nie chcę słuchać ani krzyków, ani jęków i wszyscy kładziemy się spać.

Sakura wykonała polecenie przyjaciółki. Ino zatkała uszy i poszła spać. Po tak długiej misji, nie miała ochoty się więcej budzić. Nawet Kibę odprawiła twierdząc, że najpierw musi wypocząć. Sakura nie była zadowolona, ale zadzieranie ze zmęczoną Ino, to jak strzelenie sobie w kolano. Dlatego położyła się i zawzięcie obserwowała plecy ukochanego.

Hinata i Sasuke leżeli na przeciwko siebie. On obejmował ją ramieniem, a ona tuliła się do jego klatki piersiowej.

- Sasuke. - Wyszeptała bardzo cicho.

- Tak?

- Co się stanie, jeśli ludzie z Konro mnie znajdą?

- Nie musisz się tego obawiać. Nie znajdą cię.

- Śniło mi się, że Itachi mnie znalazł. - Na samo wspomnienie ciarki przeszły jej po plecach.

- To tylko sen. Jesteś tu bezpieczna. - Zapadła cisza, która nie trwała zbyt długo. - Rozmawiałem dzisiaj z Kankuro.

Podniosła wzrok, aby spojrzeć na zarys jego twarzy.

- O czym?

- Dostaliśmy pozwolenie na opuszczanie wioski, abym mógł cię uczyć pływać. To nie jest prawdziwa wyprawa, ale przynajmniej nie musimy wymykać się ukradkiem i kombinować z powrotami. - Miał jej powiedzieć innego dnia, ale pomyślał, że ten moment będzie dużo bardziej odpowiedni.

- To cudownie.

- A teraz śpij, bo jutro planuję dać ci popalić, gdy tylko zanurzysz się we wodzie.

....................................................................................

Nie ma obrazka, za to jest dłuższy rozdział niż zakładałam. Jeszcze wczoraj nie wiedziałam co dopisać, a dziś doznałam olśnienia i się wręcz rozpisałam.